امروزه شبکه های وایرلس در همه جا قرار دارند و شمار زیادی از کاربران در حال استفاده از این تکنولوژی در شبکه های خانگی و یا تجاری خودشان هستند.
پیکر بندی شبکه های وایرلس قطعا نسبت به شبکه های سیمی در ابتدا گران تر می باشد ولی یکی از فواید آن این است که نیاز به کابل کشی ندارد زیرا استفاده از کابل برای مسافت های نسبتا دور یک روش نا مناسب و هزینه بر میباشد.
اما بریم سراغ تقسیم بندی پروتکل های شبکه های وایرلس و بی سیم:
1) WEP
در آغاز شکل گیری شبکه های وایرلس،برای امن کردن ارتباط بین کارت شبکه های وایرلس و بی سیم ( کلاینت ها ) و اکسس پوینت (ها)،پروتکل امنیتی WEP به وجود اومد. ویرایش اصلی آن قابلیت پشتیبانی از کلید های 40 بیتی یا 64 بیتی را داشت که در ویرایش های بعدی (WEP2) پشتیبانی 128 بیتی نیز به آن اضافه گردید. WEP از الگوریتم RC4 برای رمزنگاری استفاده می کند که خود دارای ضعف هایی مانند: ثابت بودن کلید و ثابت بودن IV می باشد.
2) WPA-WPA2
این پروتکل امنیتی در 2 حالت قابل پیاده سازی می باشد :
الف) Pre-Shared Key) Personal) ب) 802.1x) Enterprise)
WPA-Personal,WPA-Enterprise,WPA2-Personal و WPA2-Enterprise
WPA-Personal: برای تمامی کلاینت های شبکه از یک کلید مشترک استفاده می کند پس اگر این کلید توسط نفوذگر پیدا شود،تمام شبکه به چالش خواهد افتاد.
WPA-Enterprise: به هر کلاینت یک کلید انحصاری برای رمز نگاری داده ها می دهد که برای هر بسته به طور تصادفی تولید می شود، چنانچه کلید کلاینت توسط نفوذگر پیدا شود،آسیبی به شدت WPA-Personal ایجاد نخواهد کرد، اما در شبکه های وایرلس خانگی از این روش به خاطر تنظیمات نسبتا سختی که باید در راه اندازی انجام شود، استفاده نمی شود. بیشترین استفاده از این روش در شبکه های بزرگ و تجاری می باشد.همچنین برای احراز هویت هر یک از کلاینت ها که قصد ورود به شبکه های وایرلس را دارند، از یک سرور تایید کننده هویت که Radius سرور نام دارد استفاده می شود.
امیدوارم مفید بوده باشه. 🙂
منتظر نظرات شما هستیم.